گپ و گفت با دکتر علی محققی

سرویس سلامت شبکه مردم سراب:در ادامه معرفی و گپ و گفت های صمیمانه با فرهیختگان و استعدادهای برتر شهرستان سراب که به مثابه سرمایه های گرانقدر اجتماعی می توانند در فراخور زمان تاثیرات سازنده ای برای تعالی و آبادانی شهرشان داشته باشند ،این بار به سراغ یکی از پزشکان سخت کوش و پیشکسوت سراب رفتیم که اکنون در تهران اقامت گزیده است،اگر صفحه ۲۳ کتاب علوم اول دبستان را نگاه کنیم باچهره این مرد موفق سرابی اشنا می شویم،دکتر علی محققی متخصص کودکان و فرزند سراب در گپ و گفت با شبکه مردم به پرسشهای ما پاسخ داده است:

–چه سالی دیپلم گرفتید و در چه مدارسی تحصیل کردید؟

بنده دوران تحصیلى نه ساله را در سراب در دبستان امام خمینی(پهلوى سابق )و دبیرستان فردوسى طى کردم که هر دو را بسیار دوست داشتم و هنوز هم خاطرات آن دوران حس نوستالژیک عمیقى در وجودم بر مى انگیزد.
در سال ١٣۴٢ از دانشسراى مقدماتى تبریز فارغ التحصیل شدم و مدت شش سال در روستاهاى هریس و ارشان و سردها معلم بودم. سال ١٣۴۵ بطور متفرقه در امتحانات نهائى ششم طبیعى در تبریز شرکت کردم و دیپلم رشته طبیعى را اخذ نمودم. البته فقط در آن زمان ما خودآموزى میکردیم؛ نه معلمى نه کلاسى و نه امکاناتی نداشتیم.

– در کنکور چه رتبه ای آوردید و چرا پزشکی را انتخاب کردید؟
درسال ١٣۴٨ که براى اولین بار کنکور به صورت سراسرى در سطح کشور برگزار شد در تهران شرکت کردم. در آن سال هر شرکت کننده مجاز بود که پنج رشته را در دفترچه کنکور انتخاب کند، انتخاب اول بنده دانشکده پزشکى تبریز بود. البته رشته پزشکى به غیر از تهران فقط در چند شهر دیگر (تبریز، شیراز، مشهد، اصفهان و جندى شاپور) (فقط سه سال اول) دانشجو میپذیرفتند و دانشگاه تبریز کلا هر سال صد نفر قبول میکرد. بنده نفر بیست و چهارم قبولشدگان بودم ولى در سال هاى اول و دوم دانشجوئى نفر دوم کلاس شدم.
من و یا سایر دوستان که در رشته مشابه و یا غیر پا به دانشگاه میگذاشتیم هیچگونه امکانات دیگری بغیر از کتاب درسى نداشتیم.
باید اعتراف کنم من بیشتر به ادبیات علاقه داشتم تا رشته طبیعى. ولی از جانب دیگر مجذوب درجه علمى پزشکى بودم چون حس رقابت و برترى طلبى بر نیروى علاقه من غلبه داشت و از جانب دیگر از مشکلات آتى آن شغل اگاهى نداشتم، به همین دلیل رشته ی پزشکی را انتخاب کردم.

– چند سال سراب بودید و کجاها فعالیت داشتید؟
در سال ١٣۵۶ بعد از فارغ التحصیلى مدت شش سال در شهر خود تا اواخر سال ١٣۶٢ بعنوان پزشک عمومى در درمانگاه و بیمارستان شیر و خورشید سراب خدمت کردم و ما سه پزشک ایرانى بودیم که قبل از انقلاب در افتتاح اولین بیمارستان سراب در خدمت مردم قرار گرفتیم. البته بنده بعد از انقلاب تا اوایل سال ١٣۶٢ وظیفه پزشک قانونى سراب را هم بعهده داشتم. از سال ١٣۵٨ به تنهایی درمانگاه شیر و خورشید را با آمار ماهانه بین ٢٨٠٠ تا ۴٣٠٠ نفر دردمند میگرداندم، با حقوقى که به نصف حقوق قبل از انقلاب تقلیل یافته بود.
دلم میخواهد که پزشکان جوان اگر ممکن بود و وجود داشت آمار ویزیت هاى بنده در یک ماه را مطالعه میکردند تا سختى خدمت را حس بکنند.

–چه سالی وارد تخصص شدید؟
در سال ١٣۶٢ براى تخصص بیماریهاى کودکان به تهران رفتم و از سال ١٣۶۵ در کوران جنگ تحمیلى بعنوان تنها پزشک متخصص کودکان کادر وزارت بهداشت و درمان تا اواسط سال ١٣٧٠ در استان ایلام خدمت کردم که تا مقبولى قطعنامه، بیشتر ماه ها در بیمارستان صحرائى و یا همراه مردم منطقه زیر چادرها بودم، که خود تجربه ای بود بسیار ارزشمند در پردازش دوباره ی ایده ها و افکار خود.

آیا اگر دوباره به گذشته برگردید باز پزشکی رو انتخاب می کنید و اگر نه چرا؟
اگر همچون معجزه اى بازگشت دوباره به جوانى ممکن بود هر گز این راه را نمی پیمودم. چون همانطور که گفتم از مشکلات بی پایان این شغل آگاهی نداشتم.

الگوی شما کدام پزشک هست؟
استادانى که در طى دو دوره ی تحصیلی، شخصیت و وارستگى و اخلاقشان بنده را تحت تاثیر قرار داده بود در تبریز دکتر دانشور جراح قلب و در دوره رزیدنتی در تهران مرحومه خانم دکتر پروانه وثوق استاد هماتولوژیست کودکان بودند که از یکی وارستگی در عین طبابت را آموختم و از دیگری تلاش و صداقت و دور نگه داشتن خویش از هوای مادیات در طول حیات شغلی را آموختم.

۷– احساستان به این کلمات را توصیف کنید؟
پزشک: جماعت ناهمگون که احساسات ناهمگون بر مى انگیزد.
مریض: محبت، همذات پندارى
شیفت وانکالى: خستگی و دلواپسى و احساس ضعف
وطن: آبادانی، آزادگی
سراب: آنا یوردوم

گفتگو :انیساعیاری -